آدم های کثیف!

بله! معادله ی مجهولی نیست! ارمغان دنیای کثیف ، آدم کثیفه! و هدیه ی آدم کثیف ، دنیایی کثیف تر!

دنیای کثیفی! که به خودش قانع نیست!

آدم های کثیفی که به خودشون قانع نیستند!

به یکی قانع نیستند!

جشن هوسرانی ها در کالبد هائی که بطنی پاک و فطرتی خدائی دارند!

دوست داشتم سکته کنم!

شاید هم داشتم که این کار رو می کردم! داشتم سکته می کردم! فکم برای چندین لحظه بی اختیار تکان خورد!

گوئی که سردم شد!

یکباره سردم شد! و بعد داغ شدم! سرم داغ شد! چشمانم دوست می داشت که آتش فشان اشک باشد!

"منم دوست دارم که ...."

چقدر از هوائی که تنفس می کنم ، دلخورم!

این نخستین باری است که دلخوری در وجودم نهادینه می شود! کینه می شود! آی ای خدا! کینه در من راه جسته است!

گمشید! دور بشید از من!

باید فرار کنم!

باید به ابدیت فرار کنم! بی آنکه به او پیوسته باشم!

مانائی در یادها ، وقتی یاد آلوده است به کینه و نفرت! آه... نفرت! چقدر از تو گریزانم! چقدر از تو فرار می کنم! چقدر زشتی تو مرا آزار میدهد!

این مانایی چه حاصل دارد! جز نامرادی ایام!

از شاخک های سوسک هم چندشم نمی شود! وقتی با محبت به سوسک نگاه می کنم! او را نمی کشم! حتی اگر بر روی دهانم راه برود! تنبیه او فقط بدرقه اش به بیرون است!

گفتم بیرون!

مدتی بود که به بیرون آمده بودم!

پیش از آن ، وقتی که در درون بودم ، هیچ وقت نفرت و کینه را تجربه نمی کردم!

بگوئید... ، به من بگوئید!

آیا نباید به بیرون می آمدم؟

بیرون یک واقعیت است! باید این را بفهمم و بپذیرم! بیرون یک واقعیت است! هرچند تلخ و جانفرسا!

به من بگوئید! بگوئید!

آدم های کثیف! دنیای کثیف! آیای اینها واقعیت هستند! آبا باید به این خو کنم؟!

یک دقیقه سکوت …

به خاطر تمام آرزوهایی که در حد یک فکر کودکانه باقی ماندند!

به خاطر امید هایی که به نا امیدی مبدل شدند.

به خاطر شب هایی که با اندوه سپری کردیم!

به خاطر قلبی که زیر پای کسانی که دوستشان داشتیم له شد!

به خاطر چشمانیکه همیشه بارانی ماندند!

یک دقیقه سکوت!

به احترام کسانی که شادی خود را با ناراحت کردنمان به دست آوردند!

بخاطر صداقت که این روز ها وجودی فراموش شده است!

بخاطر محبت که بیشتر از همه مورد خیانت واقع گردید!

یک دقیقه سکوت به خاطر حرف های نگفته!

برای احساسی که همواره نادیده گرفته می شد....